Në epokën e rrjeteve sociale, ku çdo klikim krijon ndikim dhe çdo “story” formon opinione, një brez i ri influencuesish po fiton terren, ata që nuk ekzistojnë fizikisht. Quhen influencerë virtualë: figura digjitale të krijuara nga inteligjenca artificiale që flasin, promovojnë dhe ndërveprojnë sikur të ishin njerëz realë. Por pyetja që po lind gjithnjë e më shpesh është e drejtpërdrejtë: a do të zëvendësojnë ata influencuesit e gjallë, me emocione dhe jetë reale?
Në rrjetet globale, emra si Lil Miquela, një vajzë “virtuale” me më shumë se 3 milionë ndjekës në Instagram, kanë bërë bashkëpunime me marka si Prada, Calvin Klein apo Samsung. Ajo poston, bën fushata, ka mendime për çështje shoqërore dhe madje “debatohet” me ndjekësit e saj, por nuk është njeri. Pas çdo postimi që duket spontan, qëndron një ekip programuesish, dizajnerësh dhe psikologësh që modelojnë personalitetin e saj. Dhe megjithatë, shumë ndjekës e përjetojnë si një person real, me ndjesi e karakter.
Kjo ndarje mes realitetit dhe virtualitetit po bëhet gjithnjë e më e paqartë. Njerëzit ndjekin përmbajtje që duket autentike, edhe kur dihet se nuk është. Për markat, influencuesit virtualë janë ëndrra perfekte: nuk lodhen, nuk kërkojnë pushime, nuk përfshihen në skandale dhe mund të përshtaten me çdo kërkesë estetike apo narrative. Në tregje të mëdha si Japonia apo Koreja e Jugut, ku teknologjia është pjesë e identitetit kulturor, këto figura po bëhen pjesë e përditshmërisë, duke udhëhequr trende, reklama dhe madje edhe kauza sociale.
Por ajo që i bën këta influencues tërheqës, përsosmëria është njëkohësisht edhe dobësia e tyre më e madhe. Sepse, sado realistë të duken, ata nuk mund të zëvendësojnë ndjenjën e vërtetë që krijon një person i gjallë. Nuk mund të përcjellin pasiguritë, momentet e papritura apo dështimet që e bëjnë ndikimin njerëzor të besueshëm. Pikërisht këto “papërsosmëri” janë arsyeja pse ndjekësit lidhen emocionalisht me dikë sepse ndihen pjesë e së njëjtës përvojë njerëzore.
Në Kosovë dhe rajon, ky fenomen sapo ka nisur të tërheqë vëmendjen. Disa agjenci marketingu tashmë po testojnë krijimin e figurave digjitale për fushata, duke imituar stilin dhe tonin e influencuesve realë. Por pyetja që lind është etike: nëse një influencues nuk është njeri, kush mban përgjegjësi për mesazhin që shpërndan? Dhe a është e drejtë që një “personazh i krijuar” të konkurrojë me dikë që punon realisht për të ndërtuar një komunitet besimi?
Ekspertët e komunikimit digjital parashikojnë se influencuesit virtualë nuk do të zëvendësojnë njerëzit, por do të bashkëjetojnë me ta, duke krijuar një lloj simbioze të re mes realitetit dhe imagjinatës. Ata do të përdoren për kampanja të mëdha, për botë virtuale dhe për eksperienca interaktive, ndërsa influencuesit realë do të mbeten të pazëvendësueshëm për autenticitetin dhe lidhjen emocionale me publikun.
Në fund, ajo që po ndodh nuk është zhdukja e njeriut nga ekrani, por një fazë e re e evolucionit digjital. Një botë ku realja dhe virtualja po ndërthuren, ku ndikimi nuk vjen më vetëm nga kush je, por edhe nga si krijohesh.
E ardhmja e influencës, ndoshta, do të jetë një kombinim i të dyjave, e gjallë në ndjesi, por e programuar në përsosmëri. Dhe ndoshta, për herë të parë, njerëzit do të duhet të mësojnë të konkurrojnë me versionet e tyre… ideale.
