Imagjino një qytet ku e gjithë jeta zhvillohet brenda një ndërtese të vetme. Nuk është film fantastiko-shkencor, por një vend real në një cep të largët të Alaskës.
Ky qytet quhet Whittier. Ka vetëm 263 banorë dhe ndodhet mes maleve të mbuluara me borë, në një peizazh mahnitës e të ftohtë. Ajo që e bën të veçantë nuk është madhësia e tij, por mënyra unike e jetesës që ndjekin banorët.
Pothuajse të gjithë jetojnë, punojnë dhe socializohen në të njëjtën ndërtesë, e quajtur Begich Towers. Brenda saj ndodhen apartamentet ku banojnë njerëzit, shkolla, zyra e postës, stacioni i policisë, një kishë dhe madje edhe zyra e kryetarit të bashkisë.
Në dimrin e ashpër të Alaskës, kur bora dhe erërat izolojnë qytetin nga pjesa tjetër e botës, kjo ndërtesë bëhet zemra e komunitetit. Banorët e takohen çdo ditë në korridore, ndajnë historitë e tyre, ndihmojnë njëri-tjetrin dhe krijojnë lidhje të forta që e bëjnë jetën më të ngrohtë.
Edhe pse me popullsi të vogël, Whittier ka statusin ligjor të një qyteti të klasit të dytë në sistemin administrativ të Alaskës. Është një shembull i rrallë i vetëqeverisjes dhe bashkëjetesës, ku komuniteti dhe bashkimi vlejnë më shumë se hapësira apo komoditeti.
Whittier është dëshmi se ndonjëherë, njerëzit nuk kanë nevojë për një qytet të madh për të ndjerë përkatësi, por vetëm për një çati të përbashkët mbi kokë.
A do të doje të jetoje në një qytet ku të gjithë ndajnë të njëjtën ndërtesë për të jetuar, punuar dhe socializuar?
