Në kulmin e karrierës së saj publike, Merjemi u përfshi në përplasje të hapura me imamë të tjerë, mes tyre edhe me Ahmed Kalanë. Ajo kritikonte përsëritjen mekanike të predikimeve, mungesën e thellësisë dhe shpesh i kundërvihej atyre që përpiqeshin ta “disiplinonin” si grua.
Një video që u bë virale, ajo deklaronte: “Një grua e la burrin se ishte më pak i bukur se shokët e tij.”
Deklaratë që u keqinterpretua dhe u mor si provokim, duke e kthyer shpejt në objekt talljeje dhe sulmesh. Pasuan akuza se kishte përfituar para nga besimtarët, se kishte blerë shtëpi me to, apo se kishte dalë nga rregulli fetar. Merjemi mohoi çdo gjë, por vala e mllefit publik ishte më e madhe se çdo fjalë mbrojtëse. Kur vendosi të largohej nga rrjetet sociale, ajo tha se e bënte për paqe, për të mos u bërë shkak për përçarje. Megjithatë, as atëherë nuk gjeti qetësi:
“Mendoja se Islami ishte feja e paqes, por për mua rezultoi feja e dhunës dhe e luftës karshi meje si individ.”
Pas tërheqjes, Merjemi përjetoi një vit të mbushur me kriza identiteti dhe emocionale të rënda, përfshirë depresion, vetmi dhe pyetje të dhimbshme që shumë besimtarë mund t’i kenë menduar, por pak kanë guxim t’i thonë:
“Kam menduar se Zoti më do, kam menduar se jam në shërbim të Tij, por pse Zoti nuk më mbrojti nga gjithë kjo dhimbje? Pse Zoti më la të shkatërrohem?”
Këto pyetje nuk janë blasfemike për psikikën e një individi, por thellësisht njerëzore. Ajo përshkruan veten si dikush që ka bërë gjithçka “siç duhet”: është falur më shumë se kushdo, ka bërë dhikr, ka edukuar fëmijët e saj në besim, dhe megjithatë Zoti nuk e ka mbrojtur. Ky është momenti ku ndodh ajo që psikologjia moderne e quan “traumë fetare”, përplasja midis besimit të mësuar dhe përvojës së jetuar.
Merjemi nuk ka braktisur Zotin, por përkufizimin e Zotit që i dhanë njerëzit:
“Jam duke e kërkuar rrugën për tek Zoti njëjtë siç e ka kërkuar Ibrahimi alejhi selam, duke e gjetur vetë, pa e mësuar nga askush dhe nga asgjë.”
Rrëfimi i saj është një reflektim i fortë mbi hipokrizinë e komuniteteve fetare dhe lidhjen e ngushtë midis besimit, identitetit dhe pritshmërive shoqërore. Historia e Marias tregon se ndonjëherë, devotshmëria dhe ritualet nuk janë të mjaftueshme për të mbrojtur individin nga dhimbja dhe padrejtësia.
Në fund, ajo nuk ka humbur besimin në Zot, por kërkon një Zot që nuk të braktis, një përvojë të drejtpërdrejtë dhe autentike, larg ndërhyrjes së njerëzve dhe rregullave të tyre.
