A e ke ditë që krejt profetët, para se me u bo udhëheqës të mëdhenj, kanë qenë barinj deleve?
Po, po bile edhe vet Profeti Muhamed ka thanë
“Çdo profet ka qenë bari i deleve.”
Edhe s’është rastësi kjo punë. Para se me udhëheq popuj, Zoti i ka çu profetët me i udhëheq delet jo për me i lodhë, po për me i përgatit.
Profeti Muhamed, kur ka qenë i ri n’Mekë, ka punu bari, pra për pak pare ka ruajtë delet e familjes e t’komshinjeve.
Profeti Musa pas ikjes nga Egjiptit, për vite me radhë ka punu bari në shkretinat e Medjenit. Aty e ka gjet qetësinë, forcën, durimin përpara se me u përballë me Faraonin.
Edhe Profeti Davudi, Profeti Isa e shumë tjerë krejt kanë kalu në këtë “shkollë t’heshtun” të jetës.
E pse bari? Se bariu nuk është veç me qit dele n’livadh. Bariu mëson qysh me u ba i durueshëm, qysh me pas përgjegjësi, qysh me udhëheq me butësi e jo me frikë. Bariu nuk ndrrohet kurrë me tupanxhi. Ai është i qetë, po i vendosur.
Mesazhi për neve është i kjartë
Madhështia nuk nis gjithmonë me podium, me zyre t’madhe a me Rolex n’dorë. Niset n’heshtje, me një shkop n’dorë, pak zheg mbi kokë, e ca dele përreth. E Zoti i Madh, krejt këtë rrugë, e përdor si përgatitje për diçka ma të madhe.
Prandaj, herën tjetër kur dikush ta nënçmojë punën, a t’thotë “Qysh po merresh me këso sene të thjeshta?”, kujtoje këtë:
Profetët kanë qenë barinj para se me u bo prijës të njerëzimit.
