Aktorja, këngëtarja dhe modelja 27-vjeçare Paris Jackson, vajza e legjendës së popit Michael Jackson, ka bërë së fundi një rrëfim të hapur dhe të sinqertë për pasojat që i ka lënë përdorimi i drogave në të kaluarën. Në një video të publikuar të hënën, më 10 nëntor 2025, në platformën TikTok, ajo zbuloi se është përballur me një septum të dëmtuar, një vrimë në murin ndarës të dy hapsirave të hundës, të cilën ja atribuon përdorimit të drogës.
“Kam një vrimë që këndon kur marr frymë nga hunda,” tha Jackson në video, ndërsa ndriçonte ambientin me celularin për të treguar vrimën. “Kjo është për shkak të asaj që mendoni se është”, shtoi ajo para se të drejtohej me pak shaka dhe seriozitet drejt kamerës: “Mos merrni droga, fëmijë.”
Jackson nuk ndaloi vetëm në aspektin fizik, ajo u përball me dimensionin e dytë: varësinë dhe rimëkëmbjen. Ajo pranoi se përdorimi i drogës i shkatërroi jetën. Momenti përkon me afro gjashtë vjet larg alkoolit dhe substancave të tjera të abuzuara, një përpjekje për të rindërtuar vetveten përtej periudhës së errët.
Ajo ka bërë të qartë se nuk ka ndërmend të kryejë operacion për të korrigjuar septumin e dëmtuar. Arsyeja? Ajo nuk dëshiron të rrezikojë procesin e ndërgjegjshëm të rikuperimit të saj. “Jam pothuajse gjashtë vjet e pastër, dhe ky operacion ka shumë pilula… nuk dua të përfshihem në to”, shpjegoi Jackson.
Për Jacksonin, zbulimi nuk është vetëm vetë-rrëfim, por edhe thirrje për ndërgjegjësim: përdorimi i substancave nuk lë vetëm plagë emocionale apo morale, ndonjëherë lë “vrima” që shihen. Në fjalimin e saj, ajo e përshkroi sobritetin, gjendjen kur nuk konsumon më, si një aksident automjeti që detyroi gjithçka të shtyhej përpara. “Unë jo vetëm se e mora jetën prapa… unë mora një më të mirë,” tha ajo.
Ky rrëfim vjen në një moment të rëndësishëm për Jacksonin, e cila më 11 tetor mori “Shining Star Award” nga organizata “Friendly House”, që ndihmon gratë në përpjekje për rimëkëmbje nga trauma dhe varësia.
Në fund të ditës, Jackson na kujton diçka të rëndësishme: se pasojat e drogës nuk janë vetëm çështje private, ato janë të dukshme, të prekshme, të vazhdueshme. Dhe distancimi prej tyre kërkon më shumë se vetëm përpjekje individuale: kërkon ndërgjegjësim, përgjegjësi dhe, për shumë, një rrugë të vetë-shpëtimit.
